İşin Bitince Beni Severmisin Anne?

Bugün bu isimdeki sunum bana geldiğinde içim cız etti ve uzun uzun düşündüm. Yaşam denen yolculukta fark etmeden sevdiklerimizi ne kadar çok ihmal ediyoruz.

Yurt dışından Türkiye'ye dönüp Sabancı Gurubunda çalışmaya başladığımda kabul edilmek, başarılı olmak gibi bugün bana saçma görünen o gün çok önemli olduğunu düşündüğüm çeşitli nedenlerle çocuklarımı ne kadar az görebilmişim.

Dönüp kendi çocukluğuma baktığımda beni sevdiğini söyleyen aynen benim gibi çalışan babamı şimdi görmekteyim. Genelde ortalıkta annem vardı, o da daima, temizlik, yemek, misafirler ve bizim dağıttığımız evi toplamakla zamanını geçiren annem, bizim için saçını süpürge yapan annem.. hiç çocuk aklıma gelmemişti anneme bu cümleyi söylemek..

Çocuklarımı düşünüyorum bugün iki yetişkin olan kızlarımın insan gibi insan olmaları ile gurur duyduğum, kendilerini geliştirmeleri ile gurur duyduğum kızlarım. ben yoğun çalıştığım dönemde onlar benim onları sevmemi beklerken, bugün onlar yoğun bir yaşam döngüsünde ve ben onlara sevgimi vermeye çalışırken onların vakti yok..Ne garip döngü..

İşim ne zaman bitecek, kızlarımın işi ne zaman bitecek? Ne zaman gerçek sevgimizi paylaşıcağız? Belkide bu bir ütopya, bilmiyorum ama bugünkü sunum beni uzun uzun düşündürdü.. Okulda anne olan öğrencilerim var.. haftada 3 gün 18.30 - 21.30 derse geliyorlar. hafta sonu ev işleri, annelik, hayat arkadaşlığı ve anneliğin yanında birde benim verdiğim ödevleri yapmaya çalışıyorlar..

Özellikle metropol hayatında zaman fukarası olarak yaşarken yarının ışığı çocuklarımıza ne kadar sevgimi verebiliyoruz..
Özür dilerim sevgili kızlarım sizden.. bir anlamı olacakmı bilmiyorum. İleride bir gün anne olmaya karar verirseniz ne olur çocuklarınızın böyle düşünmesine olanak tanımayın..
Sizi çok seviyorum..